Nederig zijn

1 Petrus 5:5-7 HTB Jonge mensen, doe wat de leiders zeggen. U moet in de omgang met elkaar nederig zijn, want God keert Zich tegen de hoogmoedigen, maar Hij is genadig voor wie nederig is. Als u zich buigt onder de sterke hand van God, zal Hij u oprichten als Hij vindt dat de tijd daarvoor gekomen is. Geef al uw zorgen en problemen over aan God, want Hij houdt van u en zorgt voor u.  

 
Laatst wandelde ik met een lieve vrouw. Het was prachtig weer en we brachten elkaar op de hoogte over onze levens, onze kinderen, over verdriet en over vreugde, over onze families... En ineens werd het stil. Ik vroeg haar wat er gebeurde en ze vertelde; voor mijn familie ben ik nog steeds niet goed genoeg, ik voldoe niet aan wat zij graag zouden zien. Ik pas niet in hun plaatje en erover in gesprek gaan lukt niet. Ik krijg alleen maar verwijten naar mijn hoofd en alles ligt aan mij. Dat vind ik al moeilijk en pijnlijk zat, maar ik worstel met de tekst uit de bijbel waarin staat dat we nederig en zachtmoedig moeten zijn, dat ik de minste moet zijn. Ik wil dat niet, ik wil me niet steeds laten kleineren, laten vernederen. Ik merk boosheid en niet tot vergeving in staat zijn. Ergens is dat hoogmoed en dat wil ik ook niet. Ik voel me een slechte christen. De tranen stroomden over haar wangen.  
 
Ik herken dit gevoel. In de lange jaren van misbruik en verwaarlozing heb ik me intens klein gevoeld. Vernederd en weggezet alsof ik niets meer dan vuilnis was. Er werd keer op keer over mijn grenzen gegaan. Zowel thuis als daarbuiten. Dat God altijd meekeek, vond ik enorm ingewikkeld. Ergens wist ik dat wat er gebeurde niet oke was. Maar juist daardoor voelde ik me onwaardig in Zijn ogen en ik was bang dat Hij me hierin zou straffen. Ik voelde me zo slecht en verkeerd. Ik ging extra hard werken voor de Heer en besloot een heel goede christen te willen zijn, in alle nederigheid en vergevingsgezindheid. Ik zorgde dat ik altijd lief en behulpzaam was en alsof het op mijn voorhoofd geschreven stond, trok ik keer op keer hulpbehoevende mensen aan. Ik zag het als mijn taak deze mensen te helpen. Daarbij cijferde ik mezelf compleet weg maar ik dacht dat dit was wat de Here van me vroeg. Nederig zijn, de minste willen zijn.  
 
Toen ik 21 was, liet ik me opnemen in een christelijke organisatie. Daar kwam ik in contact met een therapeut die aangaf in de gestalte van Jezus te stappen en in alle nederigheid ons zou bevrijden van onze pijn. Deze man ging wederom  over mijn grenzen en van vele vele andere vrouwen.  
 
Deze ervaring maakte dat ik nog meer een afkeer kreeg van het woord nederig zijn en jezelf klein maken. Het heeft lange tijd gevoeld als een vloek in mijn gedachte. Ik werd er opstandig van en boos. En ik besloot nooit meer de regie en controle af te staan aan iemand anders dan mijzelf. Ik zou mijn eigen leven beschermen en niemand zou nog zeggenschap krijgen over mij, ook God niet. Hoe kon ik me klein maken voor God terwijl dit zo'n negatieve lading met zich meebracht en hoe kon ik nederig zijn naar andere mensen als er keer op keer over mijn grenzen werd gegaan. Hoe dan?  
 
Toen ik Pieter, mijn man leerde kennen, leerde ik ook wat echte liefde inhield. Wat het betekende om grenzen aan te mogen geven en te mogen voelen wat ik voelde. Compleet nieuw, eng, maar ook fijn. Hij leerde me ook Jezus kennen. Niet de God die ik al dacht te kennen, waar ik bang voor was en die me zou straffen, maar de God die mij liefheeft om wie ik ben. Er werden zaadjes geplant en de Here was flink aan het werk in onze levens. 
Voor de eerste 21 jaar van mijn leven, had ik ook de volgende 21 jaar nodig om uit hardnekkige patronen te stappen, om vernieuwd te raken in mijn denken en om me te durven overgeven aan de Here. En nog altijd vraagt dit bewust keuzes te maken en nog steeds mag ik hierin verder herstel ontvangen. 
Een lange weg met heel veel pijn en verdriet en vooral jarenlang met heel veel angst, want overgave vond ik verschrikkelijk eng. Tot ik mocht ontdekken hoe anders het is je over te geven aan de Here. 
 
Op een dag was ik met een vriendin aan het wandelen. We hadden het over nederig zijn, over overgave en de controle durven afstaan aan de Here en ik vertelde dat alles in mij in de kramp schoot bij alleen al die gedachte. Ze keek me aan met tranen in haar ogen en zei; lieve Tien, al die jaren dat mensen over jouw grens gingen, dat jij je klein hebt gevoeld en de controle verloor, dat heeft jou afgebroken. Maar als je de controle aan de Here geeft en je Hem jou leven laat leiden, als jij Hem de regie durft te geven, dan zal dit je niet afbreken, God bouwt juist op. Hij doet het tegenovergestelde dan wat jij zo lang en zo vaak hebt mee moeten maken en Hij wil iedere wond genezen. Mag Hij dat doen, durf je het aan?  
 
Die woorden zijn voor mij levens veranderend geweest. Ik had geen idee wat echte nederigheid betekende. Als die jaren was het woord als een vieze bijsmaak. Nu langzaam aan veranderde dit.  
 
Er gebeurde veel in mijn leven. Ik mocht God écht leren kennen, nog steeds en mijn honger naar Hem is groot.  Ik mocht leren wie ik ben in Jezus, waardig en geliefd. En op een dag voelde ik ineens heel sterk de behoefte me klein te maken voor Hem. Te knielen en Hem heel mijn leven toe te vertrouwen en voor het eerst voelde dit niet onwaardig, maar juist opbouwend en ik merkte dat ik vol ontzag voor Hem was. Niet vanuit angst, niet vanuit moeten, maar vanuit pure liefde en grootsheid van wie Hij is en wat Hij doet.  
 
Die liefde mocht doorwerken in heel mijn zijn. Door mijn leven aan Hem te geven, door uit te spreken; Heer ik kan het niet zelf, ik weet niet hoe ik verder moet, maar U weet het wel Heer. Ik geef mijzelf aan U. Met die woorden geef ik Hem de regie. Wetend dat ik vanuit Zijn liefde mag leven in Zijn genade en vanuit daar anderen dienend tot zegen mag zijn. Hij die heel mijn leven op Zijn schouders droeg tot in de dood en die alles heeft volbracht. Hij die de zwaarste weg is gegaan voor jou, voor mij. Hij die ons toonde hoe echte nederigheid eruit ziet. Die ons de voeten wast. Hij is ons voorbeeld en Hem wil ik volgen.  
 
Vanuit die houding heb ik de mensen die mij pijn hebben gedaan kunnen vergeven. Vanuit die houding kan ik in liefde om mensen heen staan die me nog steeds pijn doen, niet om me opnieuw het slavenjuk vanuit de wereld op te laten leggen, want dat is niet wat nederig zijn inhoud, maar wel het juk van Jezus op me te nemen en te dienen zoals Hij ons zelf is voorgegaan, door Zijn liefde te weerspiegelen. Door het steeds weer van Hem te verwachten en me te laten vullen door wat Hij wil geven. Niet op eigen kracht, dan kom ik mezelf hard tegen en dan is hoogmoed één van mijn valkuilen. Maar juist in Zijn kracht door eerst mezelf te laten vullen om vervolgens de ander tot zegen te mogen zijn.  
 
Niet altijd makkelijk, er zijn momenten dat ik het zelfs ronduit moeilijk vind, maar het is steeds weer een bewuste keuze die we hebben en kunnen maken en met Hem ook echt mogelijk en haalbaar is. En juist dat geeft ons zoveel. Echte nederigheid maakt Jezus zichtbaar in de wereld om ons heen.  
 
Jezus nodigt ons uit: 'Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht' (Matteüs 11:29-30).  
 
Wat betekent nederig zijn voor jou? Kies jij daar bewust voor? En heeft nederigheid voor jou met grenzen te maken?  

Luisteren: Opwekking 561 Nederig van hart