Over mij

Mijn naam is Martine Mol. Ik ben getrouwd met mijn lieve Pieter en samen zijn we gezegend met een heerlijke puberzoon.

We wonen midden op de Veluwe in het het prachtige dorp Ermelo. Op loopafstand is er een klompenpad met aansluitend een vlindertuin. De vlindertuin is dé plek waar ik tot rust kom en waar de Here meerdere keren zo rijk heeft gesproken. Ik hou er van om samen met mijn man of vriendinnen te wandelen, om te genieten in de natuur of gesprekken te voeren van hart tot hart. Ook het wandelen met mijn hemelse Vader doe ik graag en iedere keer weer geven deze wandelingen rust, inzicht, liefde en vaak ook nieuwe moed. 

Ik ben creatief ingesteld en graag met mijn handen bezig. Zo vind ik het heerlijk om te schrijven, te dichten, bijbel letteren, te macramé-en, en leuke hebbedingetjes of cadeautjes te maken.

Een pittige kindertijd en jeugd

In mijn kindertijd was er sprake van een onveilige hechting en heb ik jarenlang te maken gehad met seksueel misbruik binnen en buiten ons gezin. Deze intense periode heeft een enorme impact op mijn leven gehad. Door het misbruik verloor ik o.a. mijn onschuld, mijn veiligheid en het vertrouwen in mezelf én anderen. Lange tijd worstelde ik met schuldgevoel, schaamte en een groot minderwaardigheidsgevoel. Ik ontwikkelde vele overlevingsstrategieën en leerde al jong me overal aan te passen en een zo'n lief mogelijk meisje te zijn. Ik werkte hard voor waardering en liefde. Uit de lovende reacties haalde ik mijn voldoening. Zo werd ik een echte people pleaser. 

Ziek door spanning jaren lang

Al vrij jong ontwikkelde ik allerlei lichamelijke klachten, van ernstige buikpijnen, extreme menstruaties met migraines tot het door mijn benen zakken. Nooit kon er een verklaring voor gevonden worden. Ik werd altijd weggezet als té gevoelig. Reacties als 'het zit gewoon tussen je oren' zijn vaak voorbij gekomen. Ik werd depressief en raakte overspannen. Ik voelde me altijd anders, maar nooit werd er een oorzaak gevonden. Ik werd gediagnostiseerd met een angststoornis. Was altijd gespannen en alles kostte me moeite. De buitenwereld kreeg daar weinig van mee, ik hield dat voor mezelf, deed vrolijk en paste me overal aan. Ik overschreeuwde mezelf voortdurend en in plaats van vermijden, overvroeg ik mezelf.

Altijd probeerde ik het beste van het leven te maken met mijn doorzettingsvermogen, kracht, mijn humor en mijn creativiteit. En zo zijn er gelukkig ook veel mooie momenten geweest en kon ik ook genieten en plezier beleven. Ook met de mensen om me heen. Toch tekende het grootste gedeelte van mijn leven een diepe eenzaamheid.

Dat al mij klachten te maken hadden met mijn thuissituatie vanuit mijn jeugd leek niemand in de gaten te hebben. Dierbaren om me heen niet, hulpverlening niet en ook ikzelf niet. Ik was een ster in bagatelliseren. Ik wist wel van het misbruik, maar het was bijna normaal in mijn gedachten en ik had geen idee dat al mijn klachten een uiting waren van trauma en onveilige hechting. In 2009 kreeg ik de ziekte van Ménière. Ik werd letterlijk stil gezet. Ook werd ik lichamelijk zieker en zieker. Ik ontwikkelde allergie na allergie, van extreem veel voedingsallergieën tot allergieën van shampoos, geuren en noem maar op. Ik kreeg schildklierproblemen en een andere auto immuun aandoening.

Voedingsdeskundige

De jaren verstreken. Vele ziekenhuisbezoeken, alternatieve behandelingen en jarenlange therapieën, waaronder een opname en een kortdurende dagbehandeling, leken allemaal niet veel te helpen. Via mijn zus kwam ik bij een voedingsdeskundige terecht, voor mijn gevoel de zoveelste. Ik had er een hard hoofd in. Op aanraden van mijn zus gaf ik het nog een laatste kans. Er werd uitgebreid bloedonderzoek afgenomen en uit dit onderzoek kwamen extreem veel allergieën. Ook werd er gezien dat mijn stresshormoon resistent was geworden, waardoor er geen goede signalen meer afgeven konden worden en mijn immuunsysteem plat gelegd werd. Hierdoor werd ik steeds zieker. Ze vertelde dat ze dit eigenlijk alleen zien bij mensen met langdurige spanning, vaak door trauma uit het verleden. Voorzichtig vroeg ze of dit bij mij ook het geval was. Ik gaf aan dat ik inderdaad trauma had, maar dat ik dit allang had verwerkt en we ons nu maar moesten richten op de voeding. 'Is het een idee om misschien toch weer wat hulp te zoeken' vroeg ze, 'want het is beter de oorzaak aan te pakken, dan aan symptoombestrijding te doen'. Met die woorden ging ik, heel eerlijk, teleurgesteld naar huis. Maar achteraf ben ik zeer dankbaar hoe de Here door mijn zus en de voedingsdeskundige gesproken heeft.

Het begin van een nieuwe start

Eenmaal thuis vertelde ik alles aan mijn man en ging het balletje rollen. Ineens vroeg ik me af; 'Wat als zij gelijk heeft? Heb ik wel alles verwerkt of heb ik het gewoon een laatje in gestopt en deze stevig vergrendeld?' Binnen de kortste keren kwam alles overweldigend op me af. Ik kreeg last van heel veel, vooral fysieke herbelevingen, heftige angsten, werd super alert, schrikkerig en stond compleet in de overleving. Ik kon al snel terecht bij een GGZ in ons dorp. Daar werd ik gediagnostiseerd met CPTSS - post traumatische stress stoornis, waarbij de C staat voor complex wat vaak gezien wordt bij vroegkinderlijk en/of herhaaldelijk of meerdere schadelijke gebeurtenissen. Na verloop van tijd en steeds meer toenemende klachten, verwees zij mij door naar Trauma Centrum Nederland. Een zeer intensieve behandeling volgde. Dit was het begin van een nieuwe start. Hoewel deze periode intens zwaar was, ook voor ons gezin, kijk ik hier met dankbaarheid op terug. Voor het eerst voelde ik me begrepen en gezien en vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Ik was niet gek, stelde me niet aan, ik was getraumatiseerd, zonder op iemand terug te kunnen vallen in het verleden. Dát was er aan de hand. Dat ik dit nu op kon pakken, mijn verleden en angsten in de ogen kon kijken dank ik aan de Here die me de moed en de kracht hiervoor gaf. Hij gaf mij ook een prachtig netwerk, mijn gezin en dierbaren om ons heen, een kostbaar en rijk geschenk.

Creatieve verwerkingen

Na het traumacentrum wist ik dat ik iets wilde met creatieve therapie. Hierin kan ik mijn gevoelens kwijt. Ik kwam via internet bij een vrouw terecht die online een traject christelijke coaching aanbood met creatieve verwerkingen. Dit heeft me erg goed gedaan. In deze periode begon ik ook te dichten. De woorden stroomden uit mijn gedachten en ik merkte dat het me veel inzicht en rust gaf. Door de woorden sprak God, ook al was dit voor mij op dat moment vaak vooral verstandelijk. Toch kon ik me optrekken aan de woorden die ik mocht ontvangen. Het was als het ware een hoopvol anker voor mezelf om me aan vast te houden. Mijn coach was geraakt door de gedichten en vroeg me hoelang ik al schreef. Toen ik vertelde dat dit de eerste keer was, was ze verwonderd. Dit gaf mij de moed mijn gedichten soms voor te lezen bij mijn hulpverlener. Waar ik woorden of gebeurtenissen niet gewoon durfde uit te spreken, lukte dit me via de gedichten wel. Ik zie deze gave echt als een geschenk van de Here die me doormiddel van woorden door een intensieve periode heen hielp. Het waren Zijn lichtstralen die mij op de been hielden.

Herstellen

Toen ik samen met mijn behandelaar zocht naar intensievere hulp, omdat één keer in de week een sessie onvoldoende effect had, wist ik één ding zeker; ik wilde dat het christelijke hulp zou zijn. Door de creatieve verwerkingen bij de online coach, was het voor mij nog meer duidelijk dat ik mijn herstel bij de Here mocht zoeken en dat Hij de juiste mensen op mijn pad zou plaatsen. Zo kwam ik terecht bij de Eleos voor intensieve dagbehandeling voor angst. Dit heeft me in vele opzichten heel goed gedaan. Exposure was één van de behandelingen die mij heel goed hielp. Hierbij heb ik vooral situaties en woorden uit kunnen spreken die vastzaten in mijn lijf en mijn keelgebied leken te wurgen. De combinatie van fysieke oefeningen te combineren tijdens het uitspreken, hielpen mij en het voelde enorm bevrijdend te kunnen uiten wat diep van binnen gevangen zat. Alsof het gif mijn lichaam kon verlaten. Ook het stil durven staan bij mijn emoties en gevoelens en het leren verdragen was een belangrijk onderdeel in mijn behandeling. Ik leerde de rust zoeken in plaats van mezelf steeds te overvragen. Daarnaast het samen kunnen praten over moeilijkheden in ons geloof, maar ook het elkaar juist bemoedigen en tot zegen kunnen zijn, is voor mij enorm helpend geweest. 

Na de dagbehandeling kon ik weer terug naar mijn dramatherapeut en daarnaast een christelijke lichaamsgerichte therapeut. Bij beide kon ik verder werken aan mijn herstel. Juist het bezig zijn, het voelen, het lichamelijke deed me erg goed. Seksueel misbruik is opgeslagen in je lijf, tot in onze cellen. Niet gek dus dat zoveel mensen tal van lichamelijke klachten hebben na deze traumatische gebeurtenissen. Het lichaam slaat op wat ons brein soms niet meer weet of waar het ons beschermd heeft door gedachten ook werkelijk uit te schakelen. Het is een overlevingsmanier die nodig is geweest. Ik ben ervan overtuigd dat juist lichaamswerk daarom erg belangrijk is. 

Bidgroepje

Tijdens mijn dagbehandeling en daarna werd er door dierbare vrouwen een bidgroepje voor mij opgericht. Eén keer in de twee weken kwamen we samen, vertelde ik mijn verhaal van wat er speelde of had meegemaakt en baden zij voor mij. Ik heb dit als zeer rijk ervaren. Wat was ik bang aan het begin hen kwijt te raken zodra ik hen mijn diepste emoties zou tonen of de nare beelden waar ik zo mee worstelde, maar niets was minder waar. Ze stonden vol liefde om me heen, overweldigend aan het begin, maar zo waardevol en steeds weer brachten ze mij, ons gezin en ook mijn ouderlijk gezin voor Gods troon.

Er zit zoveel kracht in het gebed lieve mensen. Dit soort initiatieven zijn goud waard.

Vertroebeld Godsbeeld

Gaandeweg ontdekte ik hoe vertroebeld mijn godsbeeld was door alle gebeurtenissen uit mijn verleden en de leugens die satan zo rijkelijk had gezaaid. Ik kwam er steeds meer achter dat ik een diepe angst had opgebouwd voor God. Altijd bang niet waardig genoeg te zijn, vol van smet, bang gestraft, veroordeeld of afgewezen te worden. Ik deed hard mijn best een zo goed mogelijk persoon te zijn zodat ik Zijn goedkeuring kon verdienen. Het was een verstikkende manier van leven. Op een dag in de vlindertuin gaf ik dit beeld huilend aan de Here. Ik zei Hem: 'Heer ik geef U mijn vertroebelde beeld, want het klopt niet met wie U echt bent. Het zijn leugens in mijn hoofd en ik laat het los Heer maar ik vind dit zo eng, want wat blijft er dan nog over? Toon mij Uw ware gezicht Heer' Toen mocht ik daar in de vlindertuin terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, Zijn stem horen. Hij zei; 'Mijn lieve dochter, laat jij maar los, Ik houd jou vast, laat jij maar los, Ik houd jou vast'.

Diepe vrede

Waar ik had gedacht Hem kwijt te raken, werd ik vervuld met diepe vrede. Vanaf dat moment stond mijn hart open om Hem te ontvangen. Hij sprak steeds weer opnieuw. Achteraf besef ik dat Hij dit altijd heeft gedaan. In mijn kindertijd trok ik me daar aan op, maar hoe ouder ik werd hoe sterker de leugens vat op me kregen en angst meer en meer zijn terrein won, Nu daalden Zijn woorden weer af tot diep in mijn zijn. Ik begon weer met bijbel lezen en praatte voortdurend met de Here. Nu niet meer in de hoop bij Hem te mogen horen vanuit angst, maar nu vanuit een honger naar meer en meer van Hem. Ik ben er zo vol van. Onze God doet echt nog steeds wonderen lieve mensen. Hij kan harten raken en innerlijke genezing brengen. Ook al de woorden die ik eerder mocht schrijven in dichtvorm daalden af tot mijn hart en waar de Heer al eerder had gesproken, mijn gedichten uit te brengen tot bemoediging en zegen voor anderen, werd dit nu ook mijn verlangen.

Woorden van Leven

De Heer sprak tot me met woorden van Leven. Hij liet me weten hoe lief Hij me heeft, om niets, gewoon om wie ik ben, Zijn geliefde kind. We hoeven het niet te verdienen, het is pure genade. Hij liet me inzien hoe belangrijk het is waar ik in geloof en wat ik uitspreek. Er zitten vaak zoveel leugens en onwaarheden in onze gedachte. Zo ontdekte ik dat ik in vele leugens geloofde en dat ik hierin een keus had deze te blijven geloven of hiervoor in de plaats Gods waarheid te zetten. Ik koos voor het laatste en zo begon ik iedere ochtend voor de spiegel woorden van Leven uit te spreken. Zo kreeg Gods waarheid steeds meer gestalte in mij en begon ik te leven in Zijn licht. Ik schreef mijn spiegel vol met waarheden die ik hardop uitsprak. Deze zinnen bleef ik herhalen, maanden lang. Eerst puur verstandelijk, maar vertrouwend dat de Heer het zal zegenen. En dat deed Hij. Hoe meer de Heer sprak, hoe meer ik ook ervoer, goed voor mezelf te mogen zorgen. Het ervaren hoe ontzettend lief Hij ons heeft, doet intens veel met me. Het maakt me stil, verwonderd en vol dankbaarheid. Het is een ware zegen dit echt aan te kunnen nemen. Het niet alleen te weten maar ook te mogen voelen en ervaren.

Uit de Zwijgcultuur

Ik merkte dat ik steeds meer moeite kreeg met mezelf weg te cijferen. Het web van de zwijgcultuur waarin ik mijn hele leven al verstrikt zat begon zijn tol te eisen. Het altijd zorgen hoe het zo comfortabel mogelijk voor de ander was, maar mezelf voorbij lopen, dat wilde ik niet langer. Toen ik op een dag weer in de vlindertuin zat, begon de Heer te spreken, Hij zei 'Mijn dochter, sta op, het is tijd'. Ik wist dat de Heer hiermee bedoelde dat ik uit de zwijgcultuur mocht stappen en dit in mijn ouderlijk gezin mocht meedelen. Voor mij leek dit een onmogelijke stap. Ik heb hier erg mee geworsteld omdat het voelde als verraad als ik dingen bekend zou gaan maken wat liever stil gehouden werd. Wat speelt loyaliteit hierin dan een enorm sterke rol. Ik ervoer veel aanvechting, maar steeds als ik in de vlindertuin zat er er met de Here over sprak ervoer ik een diepe rust. Ik werd heen en weer geslingerd door allerlei gedachten. Ik vroeg de Here me een teken te geven, me duidelijk te maken of ik Hem goed begreep en ik echt mocht gaan. Die week kreeg ik via facebook twee afzonderlijke reacties van vrouwen die woorden van God voor me hadden. Zonder dat zij wisten wat er speelde spraken zij allebei dat ik mocht opstaan, dat het tijd was. Ook had ik jaren daarvoor God om een vlinder gevraagd. Als er een vlinder op mij zou zitten, wist ik dat het goed zou komen. Dat was al vaker gebeurd, maar ik geloofde er eigenlijk niet in. Toen vroeg ik de Heer aarzelend dit opnieuw te laten gebeuren. En dat deed Hij tot twee keer toe. Dit waren voor mij echt gebedsverhoringen. Uiteindelijk heb ik de stap kunnen zetten. Een stap waarin ik mocht ervaren hoe het is mezelf een stem te geven. Ik kon na die tijd letterlijk dieper ademhalen. Een ware zegen.

Nog veel meer wonderlijke gebeurtenissen

Diezelfde periode plaatste God mijn dierbare jeugdvriendin weer op mijn pad. Dit was een enorm geschenk. We delen samen lief en leed, brengen elkaar voor Gods troon en hebben allebei in dezelfde periode een boek mogen uitbrengen. Zij nam mij mee naar een vrouwendag waar ik een intens verlangen voelde me te laten dopen. In het water mocht ik alles aan de Here geven, mijn hele leven. Met Hem mocht ik sterven en weer opstaan en met een nieuw schoon gewaad het water uitlopen. De Here heeft hierin zoveel bevrijding gegeven. Wonderlijk mooi.

Vrijheid in Christus

Ik gaf me op voor een cursus 'Vrijheid in Christus' dat vanuit de Evangeliegemeente bij ons in het dorp georganiseerd werd. Eerder zou ik dat nooit hebben gedaan, ergens helemaal alleen op af stappen. Maar ook hierin leidde de Here me en gaf me de moed en rust. En ook hier ging het over je godsbeeld, over leugens van satan, over bolwerken en over wie de Here werkelijk is en wij zijn in Hem. Deze cursus ging verder bij waar de Here me al had gebracht, zo mocht ik steeds sterker in Zijn waarheid staan. 

Samen met de Here en een stel lieve vrouwen mocht ik op een dag verschillende stappen zetten in het vergeven van mensen die mij pijn hebben gedaan, én deze mensen zegenen. Dit was enorm bevrijdend. Het maakte mij los van de vroegere daders en het is wonderlijk hoe ik ze nu niet langer als daders zie. Het heeft mij vrijgezet van hun macht, stemmen en beelden in mij, maar ook van mijn beeld dat ik over hen had. Ik zie nu vooral hoe ontzettend heftig satan heeft geroofd en dat er eigenlijk alleen maar verliezers waren. Ik ervaar nu dat we juist in en door Jezus overwinnaars zijn. En in die waarheid en vrijheid wil ik leven in Zijn licht. 

Met één van de vroegere plegers mocht er een verzoeningsgesprek volgen. Wat ik zelf nooit bedacht zou hebben, maakte de Here mogelijk! En ook mijn ouders kon ik vergeven voor wat ik zo gemist heb en tekortgekomen ben in mijn leven. 

Vergeving blijft een terugkerend proces, wat soms opnieuw actie vraagt van mijn kant. Ik heb de bevrijding hiervan mogen ervaren en het geschenk om het in Jezus handen te leggen. Dat wil ik blijven doen. Het is zó opbouwend.

Ik ben zo intens dankbaar hoe tast- en zichtbaar de Here onder andere in ons ouderlijk gezin werkt. Hoe Hij daadwerkelijk al herstel in bepaalde gebieden heeft gegeven. Hoe Hij doorwerkt en nog verder herstel wil geven. Ieder met Zijn hulp, in zijn of haar eigen proces, eigen plek en in eigen tempo. En tegelijkertijd verbindend door Zijn glorierijke nabijheid en zegen. Hij is in staat tot zoveel meer dan wij ooit kunnen denken of beseffen. Alle eer aan Hem!

Innerlijke genezing

Zo mag ik steeds meer echt leven en voel ik mij een gezegend, geliefd en dankbaar mens. Voor mij betekent herstel niet dat mijn verleden of heden geen pijn meer kent of dat ik nu alleen nog maar huppelend door het leven ga. Ik struggle nog steeds met heel veel lichamelijke klachten, met een laag energielevel. Kan getriggerd raken, kan nog steeds verdrietig worden door gemis in het hier en nu. En de gedachte hoe zwaar ik het als klein meisje heb gehad doet me verdriet. Mijn herstel zit hem juist in de erkenning die ik mezelf heb kunnen geven en in het laten zijn; emoties toe te staan. Ik stop het niet langer weg, ik kan er mee omgaan. Mijn herstel zit in grenzen stellen, in goede zelfzorg én in toekomstdromen. Mijn herstel houdt niet op, het gaat verder en dit alles dank ik vooral aan de liefde die de Here me toont en iedere dag opnieuw weer geeft. In Hem heb ik mijn identiteit mogen ontdekken. Die ligt niet langer vast in mijn verleden, in wat ik heb verloren of in angsten en in pijn, maar in Jezus in wie ik meer dan overwinnaar ben. Hij heeft mij vrijgezet, heeft innerlijke genezing gegeven. Ik ben Zijn geliefde kind, ik voel me waardig en bevrijd van smet en schuld. De dagelijkse diepe angst heeft plaats gemaakt voor Zijn liefde die mij heeft aangeraakt. Zijn liefde heeft ook gezorgd dat ik mezelf leerde liefhebben en thuis mocht komen in mijn eigen lijf. Zelfliefde is een intens geschenk. Ik voel me schoongewassen en ik mag er helemaal zijn. Dat alles is voor mij herstel. Het is de innerlijke genezing die ik ontvangen mocht.

Voor de Here is niets onmogelijk, dus wellicht mag er ook nog meer lichamelijke genezing volgen. Tegelijkertijd houd ik me vast aan de bijbeltekst van Paulus; 'Mijn genade is u genoeg' en zo is het ook echt. Niet gemakkelijk, maar Zijn vrede tilt ons boven onze omstandigheden uit. En Hij heeft beloofd ons iedere dag dat te geven wat we nodig hebben. Zijn licht zal ons pad verlichten. En eens op de nieuwe hemel en aarde zullen we helemaal volmaakt genezen zijn. Wat een toekomst. Daar kijk je toch reikhalzend naar uit?!