Godsbeeld

Hoe is jouw Godsbeeld vroeg ze mij en hoe denk je dat God naar jou kijkt? Deze vraag had nog nooit iemand mij zo gesteld...

God is voor mij héél belangrijk, antwoorde ik Hij is mijn basis, Hij zorgt voor me en Hij heeft alles in Zijn hand. En ik, ja, ik ben Zijn geliefde kind, tenminste, dat geloof ik, hoop ik, denk ik... Dat zijn mooie antwoorden, zei ze, maar ik hoor ook twijfel, klopt dat? Oef, een koude rilling trok door mijn lijf. Ik wist precies hoe ik erover dacht, maar kon ik dit zeggen, zomaar hardop? Zou ik God daarmee niet vreselijk tekort doen en teleurstellen, nog maar te zwijgen over wat zij wel niet van me zou kunnen denken?

Het voelde ingewikkeld en pijnlijk, verdrietig ook. Want hoewel ik God altijd heb ervaren, kon ik ten diepste niet geloven dat Hij mij net zo lief had als ieder ander waarvoor ik het wél geloofde. Ik wist ook waar het vandaan kwam. Hoe dit al in mijn kindertijd is ontstaan, hoe de gebeurtenissen van toen mijn leven langzaam steeds meer ruineerde, hoe ik me besmet en onwaardig voelde en hoe duister en leugens zijn gaan nestelen. En ja, met mijn verstand wist ik dat God goed, betrouwbaar, veilig en vol liefde was, maar gevoelsmatig ervoer ik hierin een sterke tegenstrijdigheid. Ik worstelde met wantrouwen, met onveiligheid, met minderwaardigheidsgevoelens en was bang nooit goed genoeg te zijn in Zijn ogen. Ik was niet alleen mensen gaan pleasen, maar ook God. En ik geloofde dat Hij van mij walgde om dat wat er in het geheim gebeurde. Daardoor probeerde ik perfect voor Hem te leven. Met de voortdurende angst voor veroordeling en afwijzing in mijn achterhoofd.

Al jong hoorde ik Gods stem en ervoer ik Zijn nabijheid, trok ik me daaraan op en had ik een honger naar meer van Hem, altijd zingend, maar met het ouder worden en me meer en meer bewust te zijn van wat er plaatsvond in mijn leven, groeide een steeds groter wordende angst voor Hem. En juist al die tegenstrijdige gedachten en gevoelens maakten me zo in de war. Hoe kon ik beide ervaren? Het benoemen alleen al kneep me de keel dicht, alsof ik iets zei dat ontzettend fout was. Tegelijkertijd was het ook fijn te kunnen delen en te merken níet veroordeeld te worden. Ik ontdekte dat mijn godsbeeld behoorlijk was vertroebeld

In die tijd las ik de twee boeken hieronder op de foto. Er ging er een wereld voor me open. Het leek alsof ikzelf de hoofdpersoon was. Ik begon te zien hoe heftig satan heeft geroofd in mijn jonge leven en in dat van de mensen om me heen, hoe veel hij kapot heeft gemaakt en hoe ik alle leugens ben gaan geloven. Telkens las ik kleine stukjes en stortte dan mijn hart uit bij God in alle eerlijkheid. Ik legde Hem alles voor, soms met knikkende knieën, schor van het huilen. Ik deelde mijn meest afschuwelijke beelden met Hem, ook over Hem en mijn diepe diepe angst. Ook mijn boosheid naar Hem toe kreeg ruimte om geuit te worden en iedere keer ervoer ik rust en liefde. Het was verwarrend, maar tegelijkertijd zó intens bevrijdend en langzaam begon er iets te veranderen in mij. Ik voelde hoe God met mij bewogen was en hoe Hij me wilde helen. Ik begon te beseffen dat ik zelf een keuze had. Blijf ik alle leugens geloven óf neem ik Gods waarheid aan?

Ik koos voor het laatste en besloot mijn vertroebelde godsbeeld los te laten. Net als de vrouw in het kleine boekje deed. Die dag in de vlindertuin ligt nog vers op mijn netvlies. Huilend zei ik; ‘Heer, ik trek dit niet meer. Het beeld dat ik van U heb, het benauwd me, het klopt niet met wie U werkelijk bent, ik laat het los Heer, maar o wat vind ik dit eng, want wat blijft er dan nog over, ik wil U niet kwijtraken...' Op dat moment hoorde ik een stem, de stem van de Heer. Hij zei, ‘laat jij maar los Mijn dochter, Ik houd jou vast, laat jij maar los, Ik houd jou vast’. Een rust kwam over me heen die ik niet beschrijven kan.

Dit werd het begin van een enorme ommekeer in mijn leven. God hield me vast waar ik los mocht laten en stapje voor stapje mag mijn Godsbeeld volledig vernieuwd raken. Mijn hart ging open voor de Heilige Geest en ik voelde diep van binnen Zijn liefde. Ik leer door Jezus wie God werkelijk is, maar ook, en dat is zo prachtig, wie ik ben in Hem. Dit samen is levens veranderend. Hij bracht en brengt heling. Satan is niet langer aan zet. Jezus heeft overwonnen en wij in Hem, God heeft mij uit de duisternis getrokken in Zijn heerlijk licht. Er volgde nog een hele weg, maar ook prachtige wonderlijke stappen waarin Hij steeds weer voorziet. Zijn liefde heeft mij aangeraakt. Hij heelt. Alle eer aan Hem. Intense dankbaarheid vervult mijn hart.

Hoe is dit bij jou? Hoe is jouw godsbeeld? Durf jij daar eerlijk naar te kijken? Onderzoek het eens en praat er over met elkaar en met de Here. Toets het met Zijn woord. Jezus zegt; Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Zoek Zijn aanwezigheid, trek je terug in de stilte en hoor Zijn stem. Hij heeft je zo lief en Hij wil ook jou innerlijke rust en heling geven. Bij Hem zal je zeker thuiskomen.

Een gezegende week lieve mensen